رنگاورد

امروز داشتم به این فکر می کردم که چه چیز باعث شد که من استقلالی بشوم ؟ 

جواب هم ساده بود 

آقای شوهر عمه ...

برعکس بابا که اصلا از فوتبال خوشش نمی آید و این چیزها را چیپ و مسخره می دانست

آقای شوهر عمه من از آن طرفدارهای دو آتیشه استقلال بود 

از آنهایی که ثانیه ای چشم از تلوزیون بر نمی دارند موقع بازی فوتبال 

از آنهایی که وقتی استقلال می برد شیرینی پخش می کرد و همیشه با قرمزها کری داشت 

به همین راحتی ما هم استقلالی شدیم .

یادم می آید هفت - هشت ساله بودم که یکروز انقدر زیر پای بابا نشستم 

که متقاعد شد مرا ببرد استادیوم 

آن هم چه بازی ای ؟ 

شهرآورد قرمز و آبی ها  

یادم هست زمستان بود 

از ساعت ۶ صبح رفتیم استادیوم و علاف بودیم تا بعد از ظهر 

بازی که تمام شد شب شده بود  

استقلال باخت ٬ هوا سرد بود ٬ و ماشین هم گیر نیاوردیم 

تا دلتان بخواهد فحش کش دار و خواهر و مادر و شیر سماور اونجای داور و ... یاد گرفتم

طوری که آخرین باری بود که با بابا رفتیم استادیوم   

این طرفداری آنقدر ها هم که بابای من فکر می کند چیز بدی نیست 

یعنی اگر به چشم سوژه خنده و کل کل کردن و سرگرمی به آن نگاه کنیم ٬ خوب هم هست  

مثلا کورش که دوست قدیمی من است پرسپولیسی است 

اما یادم نمی آید هیچ وقت سر این قضیه از هم دلخوری پیدا کرده باشیم

ولی امان از بعضی افراطی ها ... 

کلا افراط و تفریط گند می زد به ماهیت خوب هر چیزی  

اگر حاشیه این بازی ها محدود بشود به به همان جیغ و داد و خوشی و غم هنگام بازی  

یا چند تا اس ام اس و تلفن و شاد باش و کرکری خواندن و نهایتا چار تا کل کل و تیکه انداختن  به طرفداران بازنده ٬ هیچ عیبی ندارد .

اما بعضی ها انقدر توی چیزهای مسخره و بی ارزش زیاده روی می کنند که مزه خوشیهای کوچک و کمرنگ گاه به گاهمان بی مزه و تلخ می شود .

پی نوشت :

به همه استقلالی ها به خاطر این پیروزی تبریک میگم .